برجسته‌ترین و بزرگ‌ترین کلمه‌ی‌ خدا در همه‌ی‌ آفرینش، وجود گرامی خاتم الأنبیا (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت اوست و روایات فراوانی بر این حقیقت، دلالت دارد که تنها به دو مورد بسنده می‌شود:
    1. میثم تمار نقل می‌کند که پیکی از سوی معاویه در کوفه به محضر امیر مؤمنان (علیه‌السلام) رسید و در اثنای سخن، معاویه را شایسته‌تر از حضرت علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) نسبت به مقام امامت خواند. امیر مؤمنان فرمان داد تا مردم را به اجتماع دعوت کنم و پس از چندی مسجد جامع کوفه، مملو از جمعیت شد؛ آنگاه حضرت علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) لب به سخن گشود و پس از بیان مطالبی با اشاره به ویژگی‌های امامت، چنین فرمود: "و الله لایکون الإمام إماماً حتی یحیى الموتی أو ینزّل من السماء مطراً أو یأتى بما یشاکل ذلک مما یعجز عنه غیره"(1)؛ "به خدا سوگند، تنها کسی می‌تواند امام باشد که (به اذن خدا) مردگان را زنده نماید یا از آسمان باران بباراند یا دیگر معجزاتی که همگان از انجام آن ناتوان باشند، ارائه نماید".
    سپس خطاب به جمعیت فرمود: میان شما هستند کسانی که به جایگاه بلند من آگاهند و یقین دارند که من آیه‌ی‌ جاوید خداوند و کلمه‌ی‌ تامّ الهی و حجّت بالغ خدای سبحانم؛ "و فیکم من یعلم أنّى الآیة الباقیة و الکلمة التامّة و الحجة البالغة".(2) آنگاه میثم تمار به معجزات شگفت‌انگیزی اشاره می‌کند که در همان مجلس توسط حضرت امیر مؤمنان (علیه‌السلام) صورت پذیرفت و پس از آن، امام (علیه‌السلام) دوباره بر منبر قرار گرفتند و خطبه‌ی‌ معروف شقشقیه را ایراد فرمودند.
    براساس این حدیث، رسول خدا و اهل بیت او (علیهم‌السلام) نه تنها کلمات الله، بلکه کلمات تامّات خدای سبحان هستند.
    2. یحیی بن اکثم از امام علی بن موسی الرّضا (علیه‌السلام)، تفسیر این آیه را طلب کرد: "و لَو أنّمَا فی الأرض من شجرةٍ أقلـمٌ و البحر یمدُّه من بعده سبعةُ أبحُر ما نفدت کلمت الله إن الله عزیزٌ حکیمٌ"(3) و امام رضا (علیه‌السلام) نام هفت دریا را که مورد اشاره‌ی‌ آیه است، بیان داشتند و سپس فرمودند: ما آن کلماتی هستیم که اگر هفت دریا مرکّبِ شمارش آن‌ها شود، هرگز به شمارش نیایند و اوج فضایل آن‌ها آشکار نگردد؛ "و نحن الکلمات التى لاتدرک فضائلها و لاتستقصی".(4)
    
    --------------------------------------------------------------------------------
    1 ـ بحار، ج 54، ص 344، ح 36.
    2 ـ همان.
    3 ـ سوره‌ی‌ لقمان، آیه‌ی‌ 27.
    4 ـ بحار، ج 4، ص 151، ح 3